​

Tumpak, isa nga iyong piskador, tila pinilas

mula sa matanda nang tela ng taon,

pumailanlang, walang salita ang nakasabay

 

sa kanyang paglipad, ang tilamsik ng tubig

ay inihagis na balaraw ng dakilang liwanag

na dumarating-at-lumilisan na halos

 

‘di naman talaga namalayan kung nariyan. Dito sa Sow Brook,

bisperas ng Bagong Taon. Lantad, makulimlim –

lumisan na ang adlaw, na di na mahihila pabalik,

 

at ito. Halos buong umaga

ang pagtangis ng aking sa ina sa pagligo

habang tangan ko ang kanyang kamay. Nakalublob

 

siya sa lalim ng pagdadalamhati, wala ang kanyang bana

para i-ahon siya mula sa paglubog. Mga gabi

ng ligalig; ang mga oras niya ay nauubos

 

sa paglilimayon sa tahahan ng paghimbing,

sa paghahanap sa mga silid na nililimliman ng liwanag ng lampara

mahanap lang ang mukha ng kanyang bana. Sa ibang mga taon

 

marahil ilulundag na ‘ko rito

mula sa paglipad ng ibong tila bughaw na dagitab

patungo kay Alcyone, na nabasag

 

sa kamatayan ng kanyang bana,

itinapon ang sarili sa dagat,

pero sinuklian, ng mga diyos,

 

nitong habag ng paglipad. Ngunit ngayon

malinaw na sa akin ang manhid na paghilom

ng daigdig—ang imahen,

 

itong lahat ng karikitan, nakahimpil sa diwa 

ng alaalang unti-unting napaparam. Tumakas na ang mga salita

maliban sa mabilis na paglipad nitong ibon, tama,

 

tulad ng kidlat sa langit. Gumuhit

hanggang doon sa ‘di na naabot ng ating paningin, sa kay tamis

na tubig na nadarang sa kanyang pagdapo.